Insulina – Czy może poprawiać wrażliwość insulinową? Czy pomaga w odchudzaniu? Czy poprawia zdolności kognitywne? Czy może zmieniać rysy twarzy? Czy może pomagać w zaburzeniach nastroju? Czy może poprawiać węch?

Większość osób na powyższe pytania zapewne zdecydowanie, a nawet z pewną dozą oburzenia odpowiedziałaby, że nie, a wręcz powinna działać zupełnie odwrotnie. Wbrew powszechnej opinii na temat tego hormonu, postaram się dla kontrastu zająć przeciwne stanowisko i troszkę go obronić, dla lepszej wizji całości. Co ciekawe, moje argumenty dotyczyć będą aptecznej insuliny, przy której użyciu osiągamy jej suprafizjologiczne ilości w ustroju, co pozwala tak naprawdę trochę lepiej poznać jej naturę i mechanizm działania.

insulina strzykawka - insulina donosowa - intranasal insulin

Różnica, która wywraca kompletnie wszystko polega na drodze administracji, gdyż jej działanie zmienia się diametralnie gdy zamiast wstrzykiwać podskórnie podamy ją donosowo w formie aerozolu (Intranasal Insulin, I-Insulin). Dzięki podaniu przez śluzówkę nosa insulina działa tylko tam, gdzie byśmy chcieli, czyli w mózgu, bez działania obwodowego i ryzyka hipoglikemii[1,2] nawet przy dawkach 160IU dziennie[3]. Co prawda większość badań przeprowadzana jest na pacjentach z chorobą Alzheimera i cukrzycą, jednak istnieje też kilka prób przeprowadzonych na osobach zdrowych.

Czy może poprawiać wrażliwość insulinową?

Tak, może. Jak twierdzą naukowcy, poziom insuliny w mózgu reguluje obwodową wrażliwość insulinową poprzez wpływ na aktywność podwzgórza, przy czym efekt ten jest lepiej widoczny u osób szczupłych niż otyłych[4]. Wskazuje na to również tym silniejsza reakcja w zdolnościach kognitywnych, im większa była oporność na insulinę na początku[5].

Czy pomaga w odchudzaniu?

Może być pomocna, w niektórych przypadkach. W jednym badaniu sprawdzono efekty podania donosowego insuliny na ilość spożywanego jedzenia[6]. W tym badaniu stosowano aż 160IU insuliny dziennie oraz sprawdzono różnicę reakcji mężczyzn i kobiet. Co ciekawe, u mężczyzn zmniejszenie ilości spożywanego pokarmu spadło dość wyraźnie, bo o średnio 192kcal, natomiast w przypadku kobiet różnica była nieistotna. Kobiety jednak też mogą na tym polu zyskać pewne korzyści, jednak powinny podawać insulinę nie przed, a po posiłku[7]. Dzięki temu osiągnąć można mniejszą chęć na słodkie przekąski, a nawet gdy już po nie sięgniemy, to przyjemność osiągana z ich spożycia jest mniejsza, dzięki czemu łatwiej jest utrzymać założenia diety. Wspomnę też, że w tym badaniu, jako jednym z nielicznych zauważono jednak nieznaczny spadek glukozy we krwi.

Jeszcze jednym plusem donosowej insuliny jest potencjał zwiększający poposiłkową termogenezę[8] oraz obniżający stężenia insuliny, C-peptydu i wolnych kwasów tłuszczowych po posiłku, bez wpływu na poziom glukozy. W jednym badaniu sprawdzono efekt podawania I-Insulin stricte na odchudzanie[9]. W ciągu 8 tygodni podawania 160IU podzielonych na 4 dawki, mężczyźni stracili średnio po 1,28kg masy ciała, 1,38kg tkanki tłuszczowej, a ich obwód talii zmalał o 1,63cm. Dodatkowo, poziom leptyny na czczo spadł o 27%, co oznacza poprawę wrażliwości leptynowej. Niestety, kobiety w tym badaniu nie osiągnęły takich korzyści, a wręcz nabrały nieco wody, z czego na pewno zadowolone nie były.

Czy poprawia zdolności kognitywne?

Jak najbardziej. Co ciekawe, na efekty nie trzeba czekać długo, ponieważ widoczne są nawet przy doraźnym podawaniu, co pokazuje badanie sprawdzające reakcję pacjentów z cukrzycą II typu na podanie 40IU insuliny[10]. Warto wspomnieć, że poprawa pamięci jest bardziej zauważalna u kobiet, niż u mężczyzn[6].

I-Insulin ma zastosowanie w terapii choroby Alzheimera. Jak stwierdzono w badaniu na osobach we wczesnym stadium choroby, insulina może spowalniać, zatrzymywać lub nawet odwracać efekty choroby[11], co widoczne jest zarówno w codziennym funkcjonowaniu chorych, sprawdzając pamięć i zdolność przyswajania informacji, jak i w biochemicznych markerach rozwoju AD sprawdzanych w płynie mózgowo-rdzeniowym.

Kolejną, mniej znaną jednostką chorobową, w której sprawdzano działanie donosowej insuliny jest zespół delecji 22q13 dotykający dzieci[12], a objawiający się cechami autystycznymi, hipotonią mięśniową, opóźnieniem rozwoju mowy i pewnymi cechami dysmorficznymi. W badaniu wzięło udział 6 małych pacjentów z czego u jednego stwierdzono nadwrażliwość na dotyk i zaburzenia równowagi oraz u innego sporadyczne krwawienie z nosa. Wnioski z badania są takie, że insulina u chorych dzieci wspomaga aktywność ruchową, zwiększa samodzielność, poprawia zdolności poznawcze i poprawia stan edukacji. Tutaj skutki uboczne mogą nieco martwić, jednak ciężko oczekiwać leku ze 100% skutecznością i bezpieczeństwem w tak niestandardowej chorobie, natomiast efekty u pozostałych pacjentów są interesujące na tyle, że ciężko je zlekceważyć.

Są także przesłanki by sądzić, że donosowa insulina ochrania neurony dopaminergiczne przed uszkodzeniami[13].

Czy może zmieniać rysy twarzy?

Raczej nie. Chciałem tylko dodać szczyptę pikanterii dla większego zainteresowania.

Czy może pomagać w zaburzeniach nastroju?

Donosowa insulina może znacznie poprawiać nastrój, a więc powinna być pomocna także w zaburzeniach depresyjnych i obniżonym samopoczuciu. Po 8 tygodniach podawania 4 * 40IU insuliny dziennie (łącznie 160IU) względnie zdrowym osobom stwierdzono w ich raportach poprawę nastroju, mniejsze odczuwanie złości i większą pewność siebie [3].

Czy może poprawiać węch?

Okazuje się, że nawet na tym polu insulina ma znaczenie. Ciekawym zagadnieniem jest poprawa węchu w wyniku donosowego podawania insuliny[14,15], przy czym efekt jest tym silniejszym, im wyższy jest wskaźnik BMI pacjenta.

Jaki jest mechanizm działania I-Insulin?

Insulina wchłaniana bezpośrednio do mózgu korzystnie wpływa na metabolizm oraz wzrost ATP i fosfokreatyny[16], co przekłada się na większe zasoby użytecznej energii. Szczególnie dużą gęstość receptorów insuliny stwierdza się w hipokampie[17], który odpowiada między innymi za stan naszej pamięci, dzięki czemu insulina tak dobrze sprawdza się jako środek poprawiający zdolność przyswajania i operowania nowymi informacjami.

Bardzo ciekawą informacją jest to, że wyższa oporność na insulinę jest skorelowana z gorszymi funkcjami poznawczymi, a nawet mniejszą objętością mózgu![18] Dlatego też lepsze wykorzystanie glukozy w neuronach dzięki zastosowaniu donosowej insuliny może przyczyniać się do znacznej poprawy wydolności mózgu, szczególnie u osób z cukrzycą. I-Insulin działa także neuroprotekcyjnie, chroniąc przed stresem oksydacyjnym[19] oraz poprawia krążenie mózgowe w korze wyspowej[20].

—-

Wśród potencjalnych skutków ubocznych, które nie zostały wcześniej wymienione, można wspomnieć możliwość wzrostu ciśnienia krwi przy krótkotrwałym podawaniu, jednak efekt ten zanika przy długotrwałej kuracji[21].

Dodam, że temat w tym tekście jedynie liznąłem, a informacji uzupełniających jest jeszcze trochę, zachęcam zatem zainteresowanych do dalszego drążenia. Szczególnie w aspekcie prokognitywnym i leczeniu choroby Alzheimera można znaleźć więcej danych.

Gdybym sam stosował kiedyś insulinę donosowo, to prawdopodobnie powiedziałbym, że przy dawkach średnio 30-60IU dziennie fajnie poprawia wrażliwość insulinową, co widać po większej stabilności energii w ciągu dnia podczas stosowania diety z wysokim udziałem węglowodanów oraz mniejszych konsekwencjach w jakości sylwetki po niezdrowo-węglowodanowych ekscesach. Co do funkcji kognitywnych, to powiedziałbym pewnie, że bazując na opiniach internautów liczyłem na coś więcej, aczkolwiek działanie byłoby wyczuwalne, taki nieco fajniejszy noopept z lekką poprawą nastroju. Podaż energii też by się pewnie trochę zmniejszyła, co akurat by mi nie pasowało, ale tu nie mógłbym ocenić czy to zasługa stricte insuliny czy innych czynników. Powiedziałbym też najprawdopodobniej, że nie widziałem jakichś większych różnic pomiędzy szybko działającą, a izofanową insuliną.

Artykuł napisany został jedynie w celach informacyjnych, zdecydowanie odradzam samodzielnego stosowania leków bez wskazań i konsultacji z lekarzem specjalistą.

intranasal insulin - donosowa insulina

1 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24101698
2 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23107220
3 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15288712
4 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25028522
5 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25374101
6 https://academic.oup.com/jcem/article-lookup/doi/10.1210/jc.2007-2606
7 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3314365/
8 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3012162/
9 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15504987
10 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24101698
11 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4743662/
12 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18948358
13 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26777890
14 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26275583
15 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25337926
16 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22586589
17 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3443484/
18 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3142014/
19 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18348871
20 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23907764
21 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25374101

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *